Son yolcusu gibisin

Bir elim sıkıca sarılmış uykularda
Tepelerde bozkırlar bulutlara dostken
Uzak bir düşün
Ufak ulakları çocuklar
Her bir goncasında sevgiler büyütür
Bahçelerin ıssız soluğunda
Sen aslında bir yolcusuz trenin
Son yolcusu gibisin
Pencereler ıssız bozkırlara bakarken
Sen renklendirirsin onları
Elin değmez korkar dikenlere
Dikenler sana muhtaç
Ve
Delice bir yağmur boşanır
Dostluğu bozulmuş bozkırlarda
Ellerin uzanır ıssız pencereden
Yağmurlar yağar ellerine ben gibi
Sonra çok sonralara rastlar
Ellerimdeki güllerin kuruması
Ve
Kurumuş çiçekler diye
Sokak aralarında üç otuza satılmaları
Oysa ben onlar kururken ellerimde
Hiç düşünmemiştim yoksul ellerde
Evlere süs diye satılacaklarını
Sokaktaki sevdaların da
Aslında düş olduklarını
Her gün geçtiğim
Uğruna şiirler yazdığım
Yüksel Caddesi'nin boşalan
Oturaklarından anladım
Oysa
Bir çırpıda sevdalar olurdu
Gözlerin uyumlu tenlerinde
Ceplerinde üşüyen eller ısıtan
Genç aşıkları bilirdim orada
Yüzüstü bırakılmış gibiydi sevdalar
Ne duvar diplerinde genç ellerde
İlmik ilmik örülen el işleri
Ne de saz çalan çocuklar vardı orada
Yalnız hüzün rengine bürünmüş bir duvar
Yaprakları dökülmüş bir dizi ağaç
Ve
Gözleri gelecek sevgilileri bekleyen
Aldanmış genç yürekler vardı
Dün akşam geçtiğimde oradan
Tepelerde bozkırlar bulutlara dostken
Uzak bir düşün
Ufak ulakları çocuklar
Her bir goncasında sevgiler büyütür
Bahçelerin ıssız soluğunda