Her gelişimde bir kez daha gönderdiğin oldum...
İnanamadığın, Yenemediğin, üzerinden atamadığın korkuların oldum...
Ağladığın, bağırdığın ya da sustuğun isyanın oldum, sessizce boşalan gözyaşların, birikmişliğin oldum...
Yüreğindeki kadın ben olmak isterken.. yüreğine sığınan ve tozlanacak olan bir anı oldum...
Haketmediklerin, artık yeter dediklerin ve herşeyin olmak isterken.. belki de hiçbir şeyin oldum...
Söylesene ben gerçekten senin neyin oldum?
Sesin hep uzakları çağırıyordu, ben üstüme alındım, sana geldim...
Bilseydim, bana ait olmayan bir seslenişi sahiplenir miydim?
