Islak Notalar



( ay'a )

gece mehtabı sürüklüyordu
duygudan halatlarla
bulutlar parça parça geziniyordu peşinde
dağılıyordu yıldızlar birer birer
dudaklarım ıslak bir şarkı söylüyordu

hafiften bir yağmur çiselerken ardından
daha bir ıslandı nemlenen karanlıkta notalar
o an kainat durmuştu sanki
duygular zamanı sürüklüyordu...

parçalı bir yaz gecesi
birkaç dakikada sırılsıklam
sokaklar, evler, bacalar ve mehtap
kediler sırılsıklam miyavlıyordu karanlığın koynunda
yağmur ve siyahın ortak bilmecesi
mehtaplı, yıldızlı ve yağmurlu bir gecede
çözülüyordu

çok uzaklarda
ayın gölgesinde bir yerde
krater misali umut çukurları açılıyordu
her bir zerresine umutsuzluğun
mezar oluyordu
ve demirden düşünceler
karadeliklere çakılmış direklere gerilen
çamaşır tellerine
mandallanıyordu
ve kafesleniyordu umutsuz gece
kendi bedeninden mamûl
kemikten bir kafeste

şarkılar söylüyordu gece
varlık ve yokluk arasında
var olmak mıydı yok olan
yoksa yok olmak mıydı var olan
oysa gece sonun başlangıcında
bir sabahı müjdeliyordu
güneş var
gün var sabah var doğacak
yaşanacak günler var bir yaz çiçeğinin polenlerinde uçan
yaşanacak günler gece kadar lacivert
sabah kadar umutlu ve aydınlık

gece haykırdı
kainat sendeliyordu
kulakları yırtıyordu
ufukları ötelerde parçalayan sirenler
doğum sancısı çekiyordu
bir sabaha gebe karanlık
çiğ taneleri sancılı gecenin alnında
bir gümüş damlasıydı parıldıyordu
doğdu doğacak gibiydi güneş
dokuz ay on gün geçti
dokuz saat on dakika
dokuzuncu sol anahtarında bestenin
ve ıslak notalarında gecenin
terleyen serin ve işkenceli yüzünün
bağırtılı kıvrımlarında
umudun adı okunuyordu.

alacakaranlığın ardında
altın kadar değerliydi gün
altın gibi kızıl yirmidört ayar
yirmidört farklı dilimin
en değerli anındaydı an

ıslak notalar serptim koynuna gecenin
ıslak notalarla söyledim umut şarkılarını
ışıkla makyajlanan mehtabın
kraterlerle buruşmuş yüzüne karşı
dolu dolu söyledim
git ey mehtap git gece varsa sen varsın
bir yarasa gibi koynundasın karanlığın
incinir lekeli bakışların ışığa karşı
sonsuz arzularında gündüzün kaybolursun
git ey mehtap artık umut doğacak
sen gönlün karamsar ufuklarında eğlen
ışıklı gündüzler seni bir anda bitirir
sen bir aysın o bir güneş
o beni umutla yakan ateş
birazdan doğacak ve sen ey mehtap ve sen ey ay
umacılara nemli ve ıslıklı şarkılar okurken
ışıkla kısılacak sesin ve görüntün
ve bir sonraki karanlığa kadar
var olmayacaksın...

ışığında umudun kaybolacaksın...