Yitik düşler tapınağında gördüm onu.
Aramadığım aşkın sözyaşları ellerindeydi.
Dokunmadığım çiçeklerin kokuları, sessizlikleri üzerindeydi.
Yine aynı gözlerle baktı bana, savrulmuş, toprağa karışmış yeşil yapraklar gibi.
O an zaman yoktu olup biten herşey ondan bana benden ona aitti.
Tapınağın her yeri onunla doluydu sanki.
Yerler ve gökler bizi izliyor gibiydi.
Ansızın karanlık belirdi, ışığı bir de onu içine çekiyordu.
Elimdeki gül kalbimdeki rüzgara kapılıp karanlığın içine savruldu, o da...
Sonra o karanlık beni de aldı.
Gözlerimi açtığımda bir göl kıyısındaydım.
O da ordaydı.
Karanlık yoktu.
Yine gözlerime baktı.
Korktum karanlığın dönüp bizi ayırmasına.
Oturduğum yerden kalkıp ona doğru koştum.
Yanına vardığımda o yoktu.
Toprağın üzerinde karanlığın çaldığı gül ve sonbahar yaprakları vardı
