"Mordan siyaha dönüşen kanepenin üzerindeyim.Bağdaş kurmuş oturuyorum,önümde masa var...
İçerde, artık gözümde hiçbir değeri kalmamış,gözyaşlarıyla doldurduğum odada kocaman bir ateş topu.
Bıraktığın kırıklar sanırım hâlâ yatağın üstünde...Artık bu evde bana ait hiçbir şey yok,zaten tüm izlerimin üzerinden benim kocaman aslında benim olmayan yansımalarım geçmiş.Benim olduğunu kabul ettiğim tek şey,birazdan kül olacak şu altımdaki zavallı kanepe...
Kapıyı kilitledim üzerimden...Boşuna çalma,her seferindeki gibi bakmayacağım.Yalnız, bu sefer kıyamayıp kapı deliğinden gözetleyen bir gölge olmayacak kapının ardında...Ruhumu bile bırakmak istemiyorum bu sıkışık,dört duvar arasında...
Ağlama-sızlama sesleri duyamayacak kimse, ben de -umarım- uğuldamaları...
Kül tablasında bir sigara unuttum,yanmış şekilde, onu biri tamamlasın.İlk sigaramı yarım bırakıyorum,bir daha içmemek ümidiyle...
Şu kağıtla kalemi de sonradan yok ediversinler,elimin değdiği her şeyin kül olmasını istiyorum...
Senle ilgili hiçbir hükmüm yok,son gün ne demiştim: Kırıkları almadan defol!... Evet,almadın... Üzerine yeniler eklemekte de gecikmedin,teşekkür ederim...Sana söyleyecek başka sözüm yok.
Uğuldanmalar hâlâ kesilmedi,sinirlerim bozuluyor... Evet,sinirlerim hâlâ bozuk ve hâlâ olduk-olmadık herkese bağırıyorum: az önce telefonda beni merak ettiği için anneme bağırdım meselâ...
Bu duman da nefesimi kesmeye başladı, her şey kül olma yolunda ilerliyor... Bulduklarında her şey kül hâlini almış olur...
Cümlelerimin sonuna geldim, zaten sen öylesini istedin...
O seviştiğin ben değildim, lâkin bundan sonra yanında olmayacak olan ben'im... Sensizliğin kıyısından yazıyorum, az sonra sensizlikte olacağım...
Uğultulardan,saçmalardan,buhranlardan,zırvalardan ve kendimden nefret ediyorum.Senden değil..."
Son mektubun eline geçti mi, hiç bilmeyeceksin...
Üzerinde aldatılmışlığın kokusu, salakça korkusu...
