Korkular kaybetmekten
Bir sessizlik yortusunda kaldım bu akşam. Sanki her yanımı sarmış ama hiçbir yanıma bulaşmamış gibi..
Yorgunluktan belki, belkide korkudan erkenden girdiğim yatağın soğukluğu. Kafamı yastığa koyuşum da belki yılmışlıktan verdiğim kavgalarda. Gözlerimi canım dışına diktim uzun uzun. Hani bir el gelip beni çekecekmişcesine korktum cama bakarken ama bir türlü de alamadım kendimi oradan.
Biraz da müziğin etkisi belki gözlerimde beliren küçük pırıltılar, yüzümde dans eden o ıslak bakışlar. Uzandığım yerden korku ile bir sigara daha yaktım kendime. Sakinleşmeye çalışmak için belki yada daha erken ölmek için bu gecelerde.
Oysa bütün gündüzler bana umudu çağrıştırırdı, bütün bulutlar benim için dans eder belkide benim için ağlar. Neden her gece kendimi böylesine kaybetmiş hissediyorum anlamıyorum. Gündüzlere mutlu uyanmak, gecelere ıslak gözlerle bakmak. Satranç oynunu çağrıştırıyor bana. Her hamle ve arkasından gelen cevap. Her tez ve arkasından gelen antitez. Sonuç nerede, hipoteze ne oldu bilen yok. Aklım başka başka yerlerde sürekli. Hep bir serseri rüzgar gibi. "Kafanın içinde kırk tilki" derler ya işte aynen öyle belkide. Bir an korkudan titrerken diğer an sanki çoktan oralardan uzaklaşmış, düşünceler almış başını gitmiş. Duygular sahpisiz, duygular kimsesiz kalmış.
Son zamanlarda en çok ta bunu düşünür oldum. Hep o kimselerin sahip çıkmadığı, cesaret etmediği zavallı hislerimle yüzleşmeye çalıştım. Camdak çıkacak o el oldu gözlerimde duygularım. Kendime bile itiraf etmekten çekindiğim o masum anlarda yaşadığım koca koca duygularım. Ormanın en karanlığında bir gürce, hürce, olabildiğine saf olabildiğine cesurca cağlayabilen o masum duygularım. İşte hep onlardan korkar oldum yaşadığım bu sahte dünyalarda. Hep ondan çekinir oldum saklandığım bu kayıp sokaklarda, kimsesiz odalarda.
Elimi uzatsam tutacakmış gibi yakın ama tutarsam koparacakmış gibi korkak. Yaşadıklarımın çoğu da böyleydi belkide farkında değildim. Ne zaman birini sevsem ona koşmak için sonsuz bir istek doğar içimde ve ne zaman onun da beni sevdiğini anlasam kaybetmenin korkusu sarar yüreğimi. Neden acaba yorgunluktan uzandığım soğuk yataktaki ürkek duygularım? Neden hep orada olursunuz, olmak zorundamısınız? Veya ben korkmak zorundamıyım?
........Evet kesinlikle korkmalıyım aslında. Çünkü sevmek kolay sevilmek kolay. Asıl zor olan sevgiyi yaşatabilmek. Uğrunda göz yaşı akıtabilmek. Gittiğinde kimsesiz kalabilmek varken yok olabilmek.......
