YALNIZLIĞA ÖVGÜ
Mutluluğun gözü kördür ,
Yalnızlık sağır .
Ondandır biri tökezleyerek yürür ,
Öbürü uykusunda bile bağırır .
Mutluluk yalnız kendisini görür ;
Unutur bu yüzden ilkin kendisini .
Yalnızlık kendi tutukluğunda özgür ,
Boyuna bekler dönsün diye sesini .
Mutluluk alışır kendisine , ölümden beter ;
Borçsuzluğuyla övünür ama kedisi doğurmaz .
Yalnızlığın gidecek bir yeri yoktur ;
Boyuna kapısına döner , açan olmaz .
Mutluluğun mezarları , yalnızlığın heykeli var ...
Her ikisinin de saksılarında çiçek .
Biri hep başka bir renkle solar ,
Öbürüyse ha açtı , ha açmayacak ...
Özdemir Asaf
