Bitiş Ya Da Başlangıç
1983 den 1986’ya.üç yıldır yazmamışım.yazamıyorum da.benim için şiir
yazmak bir uğraş,bir heves değildi...olmadı da.konuşamıyordum
yazıyordum,üzülemiyordum yazıyordum,sevinemiyordum yazıyordum.yazıyor ve
rahatlıyordum.
yazarken bir iddiam olmadı.sadece duygu ve düşüncelerimi yansıtmaya
çalıştım.çoğu arkadaşım,beni ancak yazdıklarımı okuduktan sonra daha iyi
tanıyabildiklerini söylemişlerdir.
mutlaka doğrudur.çok kısa bir süre çıktığım bir kız,ilk çıkma girişiminde
bulunduğumda şiirlerini ve yazılarını okuduğunda seni sevmeyecek bir kız
düşünemiyorum demişti.iltifat mı etti bilemiyorum.şiir defterlerim kız
yurdunda aylarca elden ele gezdiği halde kimse bana gelip seni seviyorum
demedi çünkü.
insanlarla ilişkilerimde hep korkmuşumdur öteden beri.bunda yaşadıklarımın
büyük bir rolü var elbette.hiç şanslı olamadım insanlardan yana.
buna rağmen kimseye kızamadım.kin denilen şey benim dünyama giremedi
hiç.belki bu yüzden kaybettim.aradan yüz ömür bile geçse dostlarımı
unutmamaya çalıştım..uzaksa aradım,yakınsa aradım,sordum,yazdım.bir
bayramını,bir doğum gününü kutladım en azından.karşılığında ne gördüm?
kocaman bir hiç. ne iki satır mektup,ne ufacık bir bayram kartı ne de kısa
bir telefon sesi.
hep sordum kendi kendime.sen ne yaptın ki?bir kötülük yaptın mı? hayır.
kötü bir söz hayır.
dostça sevgiler sundum.bazen bu dostluğu aştı..duygusal bir sevgiye
dönüştü...sevdim.karşılık bile beklemedim.sadece dürüst yanıtlar
bekledim.sevmek dostluğun bir uzantısıydı,uzamasa dostluk kalırdı yine.ama
öyle olmuyordu işte.dostluğu vererek dostluğu,sevgiyi vererek sevgiyi,değer
vererek değerimi yitiriyordum.
bu yüzdendir işte şiirlere sarılışım.olayların bilançosunu çıkardım
şiirde.bir dostla kırgınlığımız mı oldu.aldım kalemi elime :
“şiir de yazılmıyor gece boyu düşünmekle
gel de kavga et garip şiir yazamaz oldu” diye yazdım.
sevdim karşılık mı göremedim:
“sensiz kalmak bir şey mi ki gülüm” diye avuttum kendimi.
başlık parası uğruna sönen umutlar gördüm:
“yarın ,pek yakın bir yarın
evinizin önünde gördüğüm o küçük kız
ve diğerleri
babalarının cebinde eritmeyecek sevdalarını” diye umutlandım.
“sakın doğma bebek “diye acılandığım da oldu
“ve nenem bana
sokaklar boyu taşları tekmeletip
ağzımı da bozdurtmayacaktın” diye çaresiz kaldığım da.
şöyle coşkulu,yaşam dolu bir şiirim olmadı.olmayacak ta .dedim ya
çaresizliklerimi,umutsuzluklarımı şiirlerle paylaştım.coşku ve sevinçleri
ise dostlarımla.
dostlar güzel şeylere layıktır.ne olursa olsun.kağıtların ise nasılsa
gözyaşları yoktur.benim göz yaşlarım mı?bu kağıtlar neden sarardı
sanıyorsunuz.
görüyorsunuz değil mi kağıtların benden çektiğini.siz olsaydınız çeker
miydiniz? söyleyin bana.
hiç bir zaman çok şey beklemedim.”dost uğruna ölünür”istemedim.”dostluk
fedakarlıktır” beklemedim. borç para bile istemedim.
sıcak bir merhaba yeter ve artar bile.artık dostluğu yazmak,okumak değil
görmek ve duymak istiyorum.
üç yıldır ben yorgun,kağıtlar yorgun,kalemler yorgun.görmüyor musunuz?
kağıtları sarartmayın ne olur.
