Dayanamıyorum
Artık uyurken gece lambasını yakmıyorum
Gölgeler hep silüetine benziyor çünkü,
Pencereleri kapıları açmıyorum artık
Bahar rüzgarları kokunu getiriyor.
Hani bana ördüğün kazak var ya;
Onu da giymiyorum artık,
Tenime değince sen zannediyorum.
Kahvaltı yapmıyorum canım.
Sensiz boğazımda kalıyor lokmalar,
Çiçeklere su vermiyorum zaten,
Gonca güller açar da;
Gözlerimin önüne gülümsemen gelir diye.
Hani parkın köşesinde kestane satan amca vardı ya;
Oradan geçmiyorum artık.
Sıcak kestane kokusu burnuma gelince,
Soğuk havalarda bana sarılışın geliyor aklıma.
Aslında anlatacak çok şey var canım.
Seni sana anlatmaya ne doyuyorum,
Ne de anlatacak kelime bulabiliyorum.
Zor oluyor aslında.
Hep ben konuşuyorum;
Hep ben dinliyorum.
...
Sen korkmuyorsundur inşallah karanlıkta.
Umarım üşümüyorsundur rüzgarlarda.
Gelinliğin yumuşak mı
Tenin gibi?
Acıktın mı diyemiyorum,
Ben açım ama sana doyamıyorum.
Güllerini suladım bu defa üzülme.
Bak kestane de aldım,
Hadi canım...
Yalvarırım.
Kalk o toprağın altından.
Gücüm kalmadı,
Dayanamıyorum.
Zafer Utku Arslan
