a. Çelişkinin bir öğretim stratejisi olarak nasıl uygulanması gerektiğinin daha önce tanımlanmamış olmasıdır. b. Buna bağlı olarak öğretmenlerin akademik çelişki öğretim stratejisinin nasıl uygulanacağı konusunda yetiştirilmemiş olmalarıdır. c. Genel olarak insanların çelişkiden, çatışmadan korkmalarıdır.
1. Grupların oluşturulması: Öğrenciler,önce dört kişilik gruplara ayrılır. Sonra bu gruplar da, her biri çelişen düşüncelerden birini savunmak üzere iki alt gruba ayrılır. Doğal olarak, görüş ayrılığı olan gruplarda alt gruplar, öğrencilerin bu düşünceleri doğrultusunda oluşturulabilir. 2. Çelişkinin sunulması: Önceden saptanan çelişkinin gruplara sunumudur. Çelişkiler, salt oluşturmuş olmak için oluşturulmaz. Tersine tartışmaya açık,yanıtı belirsiz, iki görüşün de savunulacak tarafları olan konularda çelişki oluşturulur. 3. Önerilerin hazırlanması: Bu aşamada öğrenciler, ikili gruplarda çalışırlar ve bilgilerini örgütleyip sonuçlar çıkartırlar. Taraflar kendilerine sağlanan kitaplar, makale, vb. malzemelerin üzerinde çalışarak, kendi aralarında o görüşü nasıl savunacaklarını planlarlar, kendi savundukları görüşün doğruluğunu kanıtlayacak gerekçeler hazırlarlar. 4. Görüşlerin sunulması: Taraflar, savundukları görüşü ve neden onu savunduklarını açıklarlar. Bu arada kaynaklardaki bilgilerin anımsanması gereklidir. Daha sonra, sunulan çelişkili durumda en iyi kararın ne olabileceği üzerinde tartışılır. Bu aşamada öğrenciler kendilerine mantıklı gelmeyen sonuçlar ve bilgilerle karşılaştıkça kavramsal çatışma ve belirsizlik geçirirler. Bunun sonucu olarak öğrencilerde bilme merakı ortaya çıkar. Yani, öğrenciler çelişkiyi çözebilmek için daha fazla bilgi toplamaya başlarlar. 5. Savunma: burada, taraflar ileri sürdükleri görüşleri savunurlar. 6. Karşıt görüşü anlama: bu aşamada, taraflar karşıt görüşün ne olduğunu açıklarlar. 7. Bir karara varma: Bu aşamada, iki tarafında anlaşabileceği bir karar verilir. Bunun için öğrenciler kendi görüşlerini savunmaktan vazgeçip en iyi kanıtları özetleyip sentezleyerek bir anlaşmaya varılır ve bir grup raporu hazırlarlar. Bu arada, grup üyeleri bireysel olarak girecekleri sınava hazırlanırlar.
a. İnsanları değil düşünceleri eleştirme b. Herkesin birlik olduğunu anımsama c. Herkesin katılımını teşvik etme d. Katılınmasa bile herkesin görüşünü dinleme e. Anlaşılmayan yerlerin tekrar açıklanmasını tekrar etme f. Konunu iki yönünü de anlamaya çalışma g. Önce bütün düşünceleri toplayıp sonra birleştirme h. Düşünceleri değiştirmek için birçok iyi nedeninin olduğuna inanma
1. İşbirlikli amaç yapısı: Bu yapı; iletişim, destekleyici bir havanın yaratılması, karşıdakinin düşünce ve duygularının dikkate alınması vb. nedenlerle gereklidir. 2. Üyelerin heterojenliği: Öğrencilerin kişilik, cinsiyet, tutum, özgeçmiş, sınıf, bilişsel yapı, bilgi, yetenek vb. özellikleri açısından çeşitlilik göstermesi öğrenmeyi geliştirecektir. 3. Bilgi dağılımı: Öğrencilere öğrenmeyle ilgili ne kadar çok bilgi verilirse öğrenme o kadar kaliteli olacaktır. 4. Olumlu anlaşmazlık: Çelişkilerin yapıcı olarak kullanılabilmesi için, bireylerin birbirlerinin düşüncelerini kabul etmeseler bile kişisel yeterliklerini kabul etmeleri gerekir. 5. Ayrıca, karşıdakinin görüşünü anlama ve düşünceler arasındaki farkları açıklığa kavuşturma becerileri de gereklidir. 6. Mantıklı tartışma: Çelişki sırasında öğrenci düşünce üretmek, ilgili bilgileri toplayıp örgütlemek,mantık süzgecinden geçirmek, geçici sonuçlara ulaşmak gibi etkinliklerde bulunurlar. Mantıklı tartışma, üst düzey akıl yürütmeyi gerektirir.
