Üşüyorum Meleğim



üşüyüyen titrek ellerimle yazıyorum sana bu şiiri,
yoksun yine,
sen yoksun ve ben muhtacım sana.
muhtacım işte anlasana.
ne dokunacak tenin var yanımda,
ne de okşanacak saçın.
bir garibim bu akşam, içim üşüyor sensiz.
kalemi zor tutan ellerimle,
bir kez daha yazıyorum sana aşkımı.
belki de son kim bilir...


geceyi hüzünlendiren bu sisli akşamda.
sokak lambalarının altında arıyorum seni.
gökyüzü ağladı ağlayacak.
bense zor tutuyorum kendimi.
bir adım uzağımdasın belki de,
belki de görüyorsun beni...
yok yok görsen bu halde bırakmazsın beni bilirim.
ama üşüyorum meleğim.
üşürken bile sana yazıyorum aşkımı bir kez daha,
belki de son kim bilir...




gökyüzü bile isyan etmiş gidişine anlaşılan.
yıldızları bile göremiyorum seni dilemek için.
seni bulmak için yürüyorum yürüyorum...
yürüdükçe azalıyor umudum,
yürüdükçe seni daha çok özlüyorum.
ama üşüyorum meleğim...
soğuğa aldırış etmeden yazıyorum sana bu şiiri.
donmuş parmaklarım şikayetçi değil bundan.
bir sigara yakıyorum.
yine yazıyorum sana olan aşkımı bir kez daha.
kim bilir belki de son kez...





soğuğa dayanıyorum da...
bir özleminin acısına dayanamıyorum.
"aman boşver" diyemiyorum işte seviyorum seni.
ağlamak için gökyüzünü bekliyorum.
kimse görmesin ağladığımı karışısın yağmura.
kimse bilmesin senin bu kadar acı çektirdiğini.
ama üşüyorum meleğim.
olsun ben yılmıyorum bu aşktan.
yine de yazıyorum sana olan aşkımı.
ölüm bir nefes yakınımda olmasına rağmen,
bir kez daha yazıyorum sana olan aşkımı.
kim bilir belki de son kez.
belki de son kez...


Erdoğan Alarçin