verilirken taşlara şekil,
ağlaşan bebeler gibi,
öte ucunda yoksullukların
yokluğunu bile bile
ekmeksizliğin/
ızdırabımıdır içimizde ki,
sütsüz anneleri yaşamanın
bizden konuşuyoruz,
usum yağmursuzluklar da/
ve gezinirken sergenler de,
unuttuğumuz şimdi…
Fi’den başka umarı olmayan
kitaplar mı/
kalmıştı okumadığımız?
bir ateş’in etrafında oturmanın
ya da dönmenin,
ışığın aydınlığına yapışmanın,
sulanmanın/
mutsuzluğun hamuruna,
ilişkileri yoğurmanın
soğuk soğuk…
üzerimizden akarken övgüsüzlük
ve yapaylaşırken
hepimiz
sırası mı,
çıngırak sesleri arasında
yalın ayak,başı kabak,
apaçiler gibi..
çırılçıplak yaşamanın,
sırası mı,
sıra dışı olmanın?...
necmi dayan 12 haziran 2007
