belki
odamın penceresinden yalnızlığa bakıyorum
gözlerim doluyor.
tıpkı senin ardından son bakışımda olduğu gibi
anımsıyorum birden
o zaman da yağmur yağıyordu
ama o
yaz yağmuruydu
güneş açıyordu sonra
yapraklarını aydınlatıyordu ağacımızın
sonra sen son yolculuğuna çıktın
beni ise gözümde sonsuz yaş selleri ile bıraktın.
nedenini asla öğrenemeyeceğim bu gidişinin
şimdi bir kelebeğin ufak bedeninde arıyorum seni
sıcaklığını...
belki rastlarım bir gün diye
bekliyorum...
