Şiir Nehri -2- [Arşiv]

Bencil Ruhum

Ben derim düş ol
O der gerçek olayım
Ben derim ki
Azıcık düş
Ol
O der ki
Azıcık gerçek olayım
Ben derim ki sesin sitem
Hiç olma
O der
Ki
Sende
Olma!

Anlaşamayız
Kalkarız masadan

Bir satır sonra
Onun sandalyesi yerinde
Benimki azıcık kaymış
Otururuz karşılıklı
Ben saati sorarım
Bakar
Düşünür
Cevap verir
“zaman geçmiş”
Bir de ben düşünürüm
İnanmak da güzel
Ama verdiği bir acı var
Masaya bir damla düşer
Takip eder
Geldiği yolu ararım
Hafifçe yaklaşır
Gözlerimi siler
Ben
Damlamı kaybettiğime yanarım
O
Bana dokunduğu için
Mutlu!
İrkilirim.
Geri çekilir

Bir oda
Sadece
Masa
Ve
Yüksek
Küçük bir pencere
Ellerimi hissederim birden
Soğuktandır der
Ellerine bakarım
Soğuktandır derim

Sonra kapıya bakarım
Kaçmak istediğimi sanır
Kalkıp pencereyi neden kapatır?
Ayağa kalkarım
Ayağa kalkar
Yavaşça elim alır tasını tarağını
Gider benden
Bir bakarım
Omzunu süsler

Bir satır sonra
Kanatlarım kırılır
Bir de kırıldığı yerlerden
Akar pembe
İçimde bir ses
“kapı açıktı”
“kapatmadın”
“kapattı mı”?

Uçmadan
Pembe renge aldanmadan
Yavaşça
Adımlarımla
Yaklaşırım
Başımı usulca onu görebileceğim boşluğuna koyarım
Bir gülüş!
Topladığım kanat parçalarım kucağımda
İçeriye girer
Masaya dağıtırım
Hala bir gülümseme
Arkamı dönerim
Hala bir gülümseme
Arkamı dönerim
Bir boşluk
Hala bir gülümseme
“uçma boş ver”
“boş ver kanatlarını”
Der!
Arkamı dönerim
Toplarım masadaki
Varlığımı
Bir sitem
Yavaşça eğilir
Kulağıma fısıldar
“sana anlattığım masalda”
“sen yoktun”!
Der!

Hep inandım
O inanmadı
Toz duman ortalık
Artık insanım …!

Çiğdem Dal

MsXLabs Üye Girişi