üzgün bakışlarımız kaldı kararttın camları
oysa bu kadar basit değil sevmek inan bana
böyle alışmışız işte illa deşeceğiz yaraları
senden başka herkes sorguluyor içimizi
bilmiyorsun deşiyorlar kanatıyorlar bizi
kanatlarını kırıyorlar arıların peteksiz bırakıyorlar
tül perdelerde örümcekler gibi bizleri eziyorlar
yaban kalışlarımız bundan odunluğumuz bundan
kurtulmaya çalışıyoruz su bazlı boyalarından
yaşamak diyoruz sensizde yaşamaksa
derdimiz yani gecelerle konuşmaksa
şu an da dışarda dolunaylı ışıklar yansa
eğer baş ağrılarından susulmakla kurtulanacaksa
sevdalar bende yanmasada ya da sende
yakalım bu gemileri kapılar açılacaksa
acemi iz düşümleri sarılıyor bileklerimizden
yolcular dolusu trenler geçiyor hüzünlü
ben bu saatlerde uykuda olurdum kazalara kalmazdım
saçlarına korkarak sarılır bir o kadar düşlerle yatardım
4.12.2007 necmi dayan
