Aşk ve Romantizm'e Dair

Baharda Aşk Başkadır

Her şeye yeniden başlamak istiyorsunuz. Kalbinizde yeni bir şeyler yaşamanın heyecanını... O cesareti buluyorsunuz. Yeniden, yeni…

İçiniz kıpır kıpır bu aralar değil mi?

Doğanın her şeyi yenilediği gibi, insanın da coşkusunu kalbinde hissettiği, içindeki her şeyi yenilemek istediği, yenilediği zamanlardır, bahar ayları. Umutların, mutlulukların, hayallerin, heyecanların, ilişkilerin…

İçimizdeki tomurcuk çatlayıp, güle bırakır kimliğini bahar gelince… Tıpkı dallardaki tomurcuklar gibi…

Kış ortasında, güneşe aldanıp, pıtır pıtır çiçekler açar ya hani. İşte siz de böyle pıtır pıtır çiçek açarsınız, kış ortasında aşık olsanız bile. Hele baharda…

Baharın müjdecisi olan portakal çiçeklerinin, yaseminlerin, sarmaşıkların, güllerin kokusunu içime çekmek ne güzelmiş, her nefeste. Ve de yemyeşil kırları görmek... Ne kadar da özlemişim meğer. Kasvetli ve gri günlerin ardından, hasret kaldığımız güneş ışınlarının tenime değmesi ne güzel. Hüzünle bezenmiş gri kış günlerinden sonra, rengini beğenmediğim gökyüzünün, rengini, berrak semâda parlayan adeta mutluluğun simgesi olan güneşe bırakması, o güzel havayı görmek, içimi kıpır kıpır yapıp, çocuksu duygularımı ortaya çıkarıveriyor, bir anda.

Nedendir bilinmez ama baharı algılamaya başladığımız ya da baharın içimize işlediğini hissettiğimiz anda, herkes gibi aşkı düşünmeye başlıyorum ben de.

Tarifsiz bir duygu yoğunluğu, bizi bulutlara uçuran, sonunda da yerden yere vurup, bizi süründüren bir kavram olan aşkı düşünmek, aşktan bahsetmek, çok zor aslında. Ve tabii ki aşkı yaşamak da...

Kanımıza girdiği anda, aksini savunduğumuz, karşı koyduğumuz şeylerin tam tersini yaptıran, gözümüzü kör eden bir güçtür, aşk.

Aşk ne kadar çekici... Yasaklar kadar kışkırtıcı...

Geceleri uykuları kaçıran, gündüzleri bizi tatlı telaşa boğan...

Başladığında bizi bulutlara uçuran, bittiğinde ise yerden yere vuran duygudan bahsediyorum.

Hiç aşık olmamış ya da aşkı yaşamamış masumlar için hayat ne kadar rutin ve ne kadar sıkıcı...

Daha aşka başlamadan, aşkın sonunda yaşanacak ayrılığı, “sonunda yine acı var, hüzün var” mantığı ile düşünmek. Sırf bu yüzden aşkı yaşamamak, yaşamak istememek...

İşte akıl ile yürek arasındaki uyumsuzluk, kararsızlık.

Evet.

Aşık olursan sonunda acı, hüzün, keder var.

Aşık olursan sonunda gözyaşı, yalnızlık...

Aşık olmak, “sonunda yalnızlık, ayrılık, gözyaşı var” diye bir düşünce ise kafanızda, neden dünya nüfusunun yaklaşık yarısından çoğu aşık?

Bu kadar aşık insanın sonu ne olacak?

Tanrı, insanları, aşktan uzak mı tutmalı?

Mümkün mü?

Her insan aşık olmalı.

Bu güzel duyguyu yaşamalı.

En azından tatmalı.

Aşk, kendi aşkınsa aşk.

Aşk, kendi aşkınsa güzel.

Aşk, kendi aşkınsa dinlemez yasak.

Aşk kendi aşkınsa özel.

Aşık olalım...

Ama yasak aşk olmuş bu,

Ama platonik aşk.

Ama gerçek aşk.
Aşık olmadıysanız eğer hiç, siz korkaksınız, ihanetiniz kendinize.

Zevklerinizi, heyecanlarınızı buduyorsunuz, hayatı ıskalıyorsunuz.

Aşık olursanız, sonunda gözyaşınızın sel olup, bitmesinden mi korkuyorsunuz siz?

Yalnızlıktan mı çekiniyorsunuz, sizi dipsiz kuyulara atar diye?

Ayrılıktan sonra kendinize gelememek mi yoksa endişeniz?

Aşkı düşünün.

Sakin bir limanda yüreğinizin aşka değdiğini düşünün.

Beyninizden, yüzünüzden, yüreğinizin her bir hücresinden taa ayaklarınızın ucuna kadar bütün bedeninize bir sıcaklık yayıldığını düşünün.

Ve kalbinizin hızlı hızlı çarptığını...

Değmez mi?

Sırf bunun için aşık olmaya değmez mi?

Bir kez açsanız yüreğinizi aşka, öyle bir ferahlayacaksınız ki...

Aşkı öyle seveceksiniz ki...

İçiniz eriyorsa aşk için, aşık olun.

Tam da bahar gelmişken…

Aşık olun.

Korkmayın.

Göze alın.

Aşksız yaşamı korkaklara, cesaretsizlere bırakın.

MsXLabs Üye Girişi