Öyle yalnızımki! ..sanki bir rivera’da…
tek başına kalmış kum taneciği gibi
yapayalnız…
öyle ki,
dalgalar bile azgınlıklarını gizliyorlar
ıslatmıyorlar beni…
ölü balıklar kumlanmıyorlar
ve martılar da yürümüyor üzerimde…
öyle yalnızım ki,
hala zoraki gülücüklerimle mutluluk saçıyorum
anlamasınlar diye,
anlamıyorlar da…
ama sen,
sen alınma sakın can
başını öne eğme
çakmak çakmak iri gözlerini bir noktada bırakma
hüzünlenme sakın
sil nemlenen gözlerini,sil! ..
duyuyorum kısık sesini,
‘’-ben varım ya “deyişini
tüm sıcaklığınla duyuyorum
-sen varsın bin an,
sen varsın bir an …
…
lakin;
beni koruyan sevgi şemsiyeni
güneş alıyor…
yağmur alıyor,
belki de kar alacak
fırtınasıyla götürüp atacak bir yerlere
ve belki de erimeyecek kar! ..
ebedi yalnızlıkta
bir daha bahar olmayacak...
Cemal Nalcı
