Hayata Dair

Hayatın sana sunduğu herşeye alışmalısın. Bırakıp gidenlere ve geride bıraktıklarına da...

Çünkü kendimden biliyorum eninde sonunda kazanan hayat oluyor ve bize düşen istesek de inat etsek de unutmak oluyor veya alışmak....

Sevmeyi öğrenmemek en iyisi biliyor musun? Belki hayat tatsız tuzsuz bir yemeğe benziyor ama kalbin yanmıyor en azından.

Duymadığın görmediğin dokunmadığın ve koklamadığın -belki de bunları ummadığın bile- birine aşık olmak nasıl bir şeydir. Aşk değişir. İşte sen tam da o günlerde buldun beni. Ve onun için çok sevdim seni. Onun için aşık oldum. On sekizli yaşlarımın sonuna gelmişim ve aşk deyince acıdan başka bir duygu yaşamamışım. Aklımda aşktan kalma bir kucak dolusu kaçış terkedilmişlik ve aldatılmışlık var. Yine de bile bile düşüyorsam bu aşk değil. En azından adı aşk gerisi ruhu değil..

Sen geldiğinde de biliyordum. Ya senden kaçacaktım ya sen de gidecektin. Sahi bu defa hangisi oldu? Onu bilemedim. Aslında tüm bu yaşadıklarımız benim "kader" diye anlattığım bir hayat sahnesi. Bizden habersiz kuruluyor sahne oyun oynanıyor ve biz de oyunun baş aktörleriyiz belki sonra perde kapanıyor. Böyle bir şey. Seni bulmak ne kadar güzelse seni kaybetmek de o kadar güzel. Hayır yanlış yazmadım. Çünkü içinde sen varsın. İçinde sen varken bir şey nasıl kötü olabilir?

Belki bir gün okuma fırsatın olur ama sana yazıldığını bilmeden. Buraya bir işaret koymalıyım diye düşündüm bir kelime. O kelimeyi okuduğunda anla ki bunu yazan benim hikayesi bizim hikayemiz..

Ben alışkınım kaybetmeye.....

MsXLabs Üye Girişi