Annem ve Akşam
Bir kapı açıldı, ansızın, baktık:
Akşam!.. kimse benzemez oldu kendine;
Kimbilir ne kadar hüzünlü artık,
Bir odadan ötekine geçmek bile...
Sen neysen o kadarsın, ey akşam!
Annem içini çekiyor kimi ansa;
Ürkü!.. biri ansızın bir gül koparsa;
Şimdi uzak olandır neye ulaşsam...
Ah, akşamdan bile ürküyor çocuk;
Her yer alacakaranlık gurbet;
Soldu annem, solarken goblen ve tülbent;
Ve akşamın ucuna doğru yolculuk...
Bir türkü söylendi, neyin tadı var?
Akşam bile bitti, kalmadı çünkü...
Çekildik, bir başına kaldı o türkü;
Kapılar arkamızdan kapanmadılar.
Hilmi Yavuz
