ASLINDA..
Nereye gitsem yanimda götürüyorum
sevgimi ve nefretimi,
her sabah yeniden sayiyorum kaç gündür görüsmedigimizi.
Rüyalarimda görüyorum karsilastigimiz ani,
basimi çeviriyorum, bulamiyorum söyleyecegim kelimeyi.
Nefretimle uykuya dalip ve sevgimle kalkiyorum.
Her sabah yeni bir güne baslasam da,
sensiz yeni bir hayata baslayamiyorum.
Sabahlari cebime koyup “iyi ki”lerimi,
“keske”lerimi, pismanliklarimi, çikiyorum yola,
günün bir saatinde “keske”lerimi aliyorum,
baska bir saatinde “iyi ki”lerimi yanima.
Bir cebimde ise hasretin hala duruyor,
yapacak hiçbir sey bulamayinca
kalbim bu yorgun kelimelerden medet umuyor.
Senden gittigimde sadece yaralandim sandim,
aslinda ruhum bedenimden ayrilmis,
geriye kalan bir et parçasiymis anladim.
Artik kiminle konussam ruhum sendeki gibi havalanmiyor,
bugün kiminle tanissam kalbim sendeki gibi atmiyor.
Yanimdan geçen herkese sen misin diye bakiyorum,
seni gördügüm anda basimi çevirip kaçiyorum.
Senden uzaklasmak için sana dogru kosuyorum.
Bir gün ararsan, açmayacagim diye kendime sözler veriyorum,
her telefon çaldiginda sen misin diye heyecanlaniyorum.
Seni aramamayi cesaret saniyorum,
aramak mi zor aramamak mi bilmiyorum...
Hiçbir gelen senin yerini doldurmuyormus,
hiçbir giden senin kadar acitmiyormus.
Sensiz bir hayatta da mutluluk yokmus aslinda,
yoklugunun acisi sevgimden büyükmüs aslinda.
