Hak Nebinin diline nifak sayılmış emanete ihanet, Tohum toprağa,yavru
yuvaya,yuva anaya emanet, Şak şak olmuş toprak suya,su buluta emanet, Yusuf
kuyuya,Mısır Yusufa emanet, Hak Nebi mağaraya,Medine Hak Nebiye emanet,
İbrahim ateşe,İsmail bıçağa emanet, Ne bıçak, ne ateş, ne kuyu, ne de mağara
etmedi ihanet, Asrın İbrahimleri sana emanet! Arkadaş!Gel sen de bir kor
gibi yak sineni, Çünkü hepsi Allaha emanet. İçine doğru derinleş,dibi
görünmeyen bir kuyu ol, Sakla Yusufları koynunda, Yusuflar sana emanet!
Mağarada yılan olma, Güvercin gibi vefalı,örümcek gibi tehlikelere perdedâr
ol, Mağara gibi al Muhammedileri,al yedi genci,al bütün bir gençliği
Hz.Sümeyrâ, Hak Nebiyi evlâtlarına emanet etti. Sakın Ona bir şey olursa
eve dönmeyin dedi. Dönmeden emanete sahip çıkamayacaklarını anlayınca
vazgeçtiler eve dönmekten. Evlerinden çıkamayanlar neyin emanetçisi acaba?
Bilecik İstasyonunda yaşlı ana,oğlunu cepheye uğurlarken ona; Oğlum babanı
Dİmetokada, dayını Şibkada, ağabeylerini Çanakkalede kaybettim, Sen benim
son yongamsın, sen de dönmezsen ben Allaha emanet! diyordu. Ve ilâve
ediyordu Git, sen de git! Minareler ezansız, camiler Kurânsız kalacaksa,
sen de git. Ezan, Kurân ,Vatan kime emanet? Galiçyada , Şibkada,
Dimetokada kalanların evlatları kime emanet? Ben sağ dönseydim uğrunda
öldüğüm Kurânı, Canımdan çok sevdiğim, İslâmı yavruma öğretirdim” diyen Ve
fakat şimdi mabet yüzü görmeyen bu şehit evlatları kime emanet?.. Cafer-i
Tayyar şehit olmuştu, Hak Nebi geldi, yetimlerinin başını okşadı ve ağladı.
Baş okşayan kim? Gözyaşı kime emanet? Cephede kanlar içinde son anlarını
yaşarken, vücudundan kanlı kurşunu çıkarıp; Arkadaşım Memiş, şunu al oğluma
emanet et. Ben yaşadığım müddetçe vazifemi yaptım, inandığım mukaddesler
uğruna can veriyorum. Senden de bunun hakkını vermeni istiyorum dediğimi
ilet. Mukaddes kurşun kime emanet! Sütçü İmamım!İki bacımızın yaşmağını
aldılar diye Maraşı kana buladın. Senin şuurun kime, yaşmak kime emanet?
Şair Hz. Amineye, Ey Ebvada yatan ölü, Bahçende açtı dünyanın en güzel
Gülü, Derken bahçe kime, Gül kime emanet? Bilâller, dem tutan bülbüller
nerede? Arkadaş! Gül de,bülbül de, bağ da, bahçıvan da, Bıçak altındaki
İsmailler, ateş içindeki İbrahimler, kuyudaki Yusuflar, Şu gerideki isimsiz
kümbet, şu ilerideki ıssız mabet, Unutma hepsi sana emanet!!!
