Kendi İğneli Fıçım
Düşünüyorum, hiç bir zaman yapamadığım kadar,
Kendimi anlıyorum, hep istediğim gibi,
Yazıyorum, gerçek şairlere inat,
Yorumluyorum anlamsız hayatımı,
Yoruluyorum, yorumsuz daha güzel.
Kuşları duyuyorum, dikkat dağıtıyorlar,
Baharı farkediyorum, mutlu etmekten aciz,
İnsanlar, kuşlar gibi bahar gibiler.
Bana baharı anlatmak için bir insan yaklaşıyor,
Savıyorum başımdan,
Bir gün bir kuş yaklaşsa,
Hayatta samimi bir şey gördüğüme sevinirim,
Ama hiçbiri anlatmıyor,
Ben kendime işkence ediyorum,
Kendi iğneli fıçımda
Kan kaybından ölüyorum.
