Hayat Gemisi
Günler geçmek bilmezdi yokluğunda
Geceler bir duvar gibi dikilirdi önüme
Hayat bugün bir başka zalimdi
Bir başka bakıyordu yabancı gözler
Üzerime yılların yorgunluğu sinmişti
Yalnızlığın kadınıydım artık
Suskunluklar içinde boğulup
Hayat uçurumundan yuvarlanıyordum
Derin yaralar sarıyordu bedenimi
Sönmek bilmez bir alev yanıyordu içimde
Hayat yine ağlarını örüyor
Bense olduğum yerde çırpınıyordum
Çırpındıkça batıyor
Battıkça hayat denen bu gemide
Karanlıklara gömülüyordum
