viyolonsel

ÇELLO olarak da bilinir,

keman ailesinden dört telli, bas sesli çalgı.
Telleri alt orta Do'dan yukarıya doğru Do-Sol- Re-La düzeninde akort edilir. 70 cm kadar olan gövde boyu, sapla birlikte yaklaşık 119 cm’yi bulur. Viyolonselin kasnakları kemanınkilere oranla daha geniş, sapı daha kısadır.

İlk kez 16. yüzyılda geliştirilen viyolonsel daha çok beş telli yapılır ve genellikle çalgı topluluklarında bas melodi çizgisini desteklemek için kullanılırdı. Bir solo çalgısı haline ancak 17. ve .18. yüzyıllarda, viyola da gambanm yerini alarak geldi. 17. yüzyılda sürekli bas partileri için viyolonselle klavsenin bir arada kulanılması yaygınlaştı. Haydn, Mozart ve daha sonraki besteciler çalgı toplulukları için yazdıkları yapıtlarda viyolonsele gittikçe daha önemli bir yer verdiler.

Seçkin viyolonsel yapıtları arasında, J. S. Bach’ın eşliksiz viyolonsel için altı süiti, Beethoven’in viyolonsel ve piyano için 5 sonatı, Dvorak ve Kodâly’ın konçertoları ve Heitor Villa-Lobos’un 8 viyolonsel ve soprano ses için Bachianas Brasileiras NoSi sayılabilir. Emanuel Feuermann, Pablo Casals, Pierre Fournier ve Mstislav Rostropovich 20. yüzyılın seçkin viyolonselcileri arasındadır.