Zaman
“Zaman, dünyayı emvac-ı zeval üstüne atar.”
Bediüzzaman
Benliğimi esir etmiş rıhtımına
Saniyelerle bordamı dövüyor zaman
Hüzün; gönlümde solmayan çiçek...
Ömür; menziller arası yolculuk...
Aşinası olduğum kıyılardan
‘Rıhlet’ deyip kalbimi kovuyor zaman
Saniyelerle bordamı dövüyor zaman
Mazimde ateş, âtimde duman
‘An’la akrep olup ruhumu sokuyor zaman
Yaprak dökümü: hicret...
Gurup vakti: göç...
Gizli bir dil gibi
Hep aynı hitabeyi okuyor zaman
Bir bilinmezlik tezgahında
Nakış nakış ömrümü dokuyor zaman
Peşimde gezen gölge, kulaklarımda çınlayan ses
Aynalarda ‘dur’ çekip boğazımı sıkıyor zaman
İman; korkularıma liman...
Uyku; beyhûde bir kaçış...
Gizli kapılar bulup rüyalarıma
Anahtar deliğinden bakıyor zaman
Köprüsüz hayat ırmağında
Ecel olup akıyor zaman
Ecel olup akıyor zaman
