Yağmur Gözlüm



Yağmur Gözlüme..

Serin bir İstanbul sabahının erken saatiydi..
Bana tatildi ama haftanın tam iş saatiydi..
İstanbul yağmurlu, kalbim kupkuruydu..
Bir fıkra gördüm uzakta, neşelendim..
Ben de anlatmak istedim..

İşine gidememiş bir yüreğe dokundum..
Dokunduğum yürekte sızı vardı,
Aşk vardı,
Hüzün vardı,
Sıcaklık vardı..
Ve anlatamadığı, kelimeleri olmayan yaşanmışları vardı..
Bana gök delindi sanki evde kaldım dedi,
Boşver tadını çıkar diye avutmak istedim.
Evde kalmış bir yüreğin içindeki fırtınanın tadı nasıl çıkarsa!!
O hissettiğim halde gülümsemesi için yaptığım
Anlamsız gülücükler nasıl acılara karışırsa..
Bana söylemedi ama
Yağan yağmur kadar hüzün doluydu kalbi,
Esen rüzgar kadar fırtınalıydı yüreği..
Hissettim.. Sadece hissettim..

Fıkralara sığınmış bir yüreğin
O kadar yaşanmışları varmış ki..
Dinledikçe benim de kalbime sızı düştü.
Ve bana dedi ki!
"Keşke şu an gözlerime bakabilseydin.."
Kalbime düşen bir sızıyı daha güzel hangi söz ifade edebilirdi ki!!
Benim yağmur gözlüm olabilmeyi başka hangi yürek bu kadar kolay başarabilirdi ki!!

O serin İstanbul sabahını karşıladığım gerçek dışı dünyada
Duyguların gerçekliğini buldum.
Yağmura sığınmış bir yürek buldum..
Adeta içimden kopmuşları yeniden yaşatacak
Beni bu dünyanın duygusuna yeniden bağlayacak
Ruhu olan bir sözü olacak
Bir yürek buldum..
Ve haykırdım..

Merhaba yağmur gözlü, merhaba..