belki biraz tebessüm edersiniz
Bir zamanlar gökyüzünde birbirlerini gerçekten çok seven bir bulutla yıldız
varmış...Bulut bulut gökyüzünün en şeker, en pembe bulutu, yıldızsa; en
parlak, umudu en çok yansıtan yıldızıymış...
Gökyüzündeki her varlık onların sevgisi kıskanırmış. Tatlı bir
kıskkançlıkmış tabii ki onların ki... Ama biri varmış ki, bulut ve yıldızın
ayrılmalarını yürekten istiyormuş. Hem de yıldızın en yakın arkadaşı
olmasına rağmen...
Bulut biraz safmış, kimseyi kıramazmış... Yıldızsa 'bulut' u için elinden
gelen herşeyi yapabilir, herkese meydan okuyabilirmiş... Zaten onun için bir
bulutu bir de çok sevdiği dostu peri varmış... Nereden bilebilirdi ki,
perinin bir gün bunların hepsini yıldızla bulutun ayrılmaları için
kullanacağını?...
Bir gün nazar değmiş, buluyla yıldıza... Hiç yoktan bir sebepten
tartışmışlar. Bulut, çekip gitmiş, hatalı olmasına rağmen...Yıldızsa
"Nasılsa bulutum beni seviyor, dönecektir." diye düşünmüş. Fakat hiç bir şey
beklediği gibi gitmemiş. Ve bulut dönmemiş...Kim bilir, belki de cesaret
edememiştir dönmeye bilinmez. Ama tek bir gerçek vardı ki : O da ikisinin de
çok üzgün olduklarıydı...
Gökyüzündeki iyilik mekekleri bile ağlamışlar onların durumlarına ama ne
fayda...
Ertesi gün yıldız olanları en yakın dostu periye anlatmış. Periyse
göstermelik bir hüzne bürünmüş... Çünkü eline büyük bir fırsat geçmişti.
Artık hayatı boyunca kıskandığı kişiye karşı kozları vardı elinde... O kişi,
en yakın dostu yıldız olmasına rağmen kullanacaktı kozlarını... Hem de büyük
bir zevkle...
Bulutun yanına gitti ve yıldızın artık onu sevmediğini söyledi. Bulutsa
üzüldü, boynunu bıraktı, ama elinden hiç bir şey gelmeyeceğini düşündü...
Çünkü yıldız inatçıydı...Bir kere olmaz dediyse, bir daha olur demezdi. Peri
de bulutun bu üzgün durumundan yararlanıp, ona olan sevgisini itiraf etti...
Bulut da kimseyi kıramadığı için perinin, yıldızın yerine geçmesine izin
verdi...
Yıldız, günlerce bulutun dönmesini, ondan af dilemesini bekledi. Ama
bulut gelmedi. Bir gün yıldız, bulutun yanına gidip, konuşmaya karar verdi.
Gece yola çıktı...
Bulut, dostu, sandığı periyle birlikte ayda eleleydi... Melekler
dayanamayıp, tüm olan biteni anlattılar yıldıza... Yıldız, çok üzüldü ve
çaresiz döndü arkasına ve gitti... Ve yavaş yavaş sönmeye başladı.
O günden sonra yıldız söndü, ışık veremez oldu... Bulutsa artık ne o
kadar pembe, ne de o kadar kadifeydi...
Yıldız, ilk zamanlar her şeyden vazgeçti, hayata küstü... Ama kolay pes
etmedi...Kısa bir süre sonra hayatıyla ilgili o önemli kararı verdi...
O güne kadar hiç görmediği güneşin yanına gidecekti ve biraz daha ışık
isteyecekti ondan... Çok geçmeden daha önce hiç görmediği güneşin yanına
gitti... Ondan yansıtması için biraz daha ışık istedi... Güneş ışık yerine
sevgisini verdi yıldıza...
* O gün bu gündür yıldız, dünyaya güneşin sevgisini yansıtır... Bulutsa;
hep gözyaşlarını akıtır dünyaya... Bir de yüreğinde kopan fırtınaları...*
