İzi Kalmış Işığın Gölgede



nur gölüne begonyalar ekilirken
yüzüstü doğurmuş anam beni
soğuk bir sedyenin üzerinde

o zamanlar baharın müjdecisiymiş yıldızlar
gökkuşağının altındaki günebakanlar kadar
molla mayası varmış bakışlarımda
esrarlı bakarken pencereden ölüme

izi kalmış ışığın gölgede
sahne arkası tiyatrolarımda
yaşamaya çalışırken acemice

kabak tadı verdi ıssızlığım
köşe başı sokağa verilirken adım
yaşamaktan hiç haz etmedim
ölmeyi yaşarken yaşadım

iki rozet boyu yakınım her gönüle
ve bir insan renginde
yeleğinin cebinde bulursun yeminimi
idamlık bir mahkumun ölümü gibi

gamzeleri ölüme götürmüş demir parmaklığın
bir vitrin camı arkasında yaşanmışlığın.