2004 senesinde eski eşimin tecavüzüne uğradım ve o gün onla olan tüm sevgi bağım bitmişti.Sadece oğlumun babasıydı artık.Yüzünde nefretten başka birşey yoktu...
Bir daha onu hiç affetmedim ve sevmedim.Aşk değildi sadece bir aışkanlıktı ama benim hayatımı mahveden bir alışkanlık.
Bir sürü kredi çektirmiş ve hiçbir kredi kartını zamanında ödememişti
Hiçbir suçlamayı kabul etmiyor daima beni haksız çıkartıyordu ve ben o evin içinde sadece hizmetçiydim...Devamlı hakaret edip alay etmekten onur kırıcı sözler sarfetmekten bıkıp usanmadığı...
Gece yarısı sinirlenip bazen yalnız bazende bebeğimle bırakıp çekip gittiği çok olmuştur.Bir gün VW golf arabamızı satmak için araba pazarına gitmiştik ve o beni arabanın başında 2 saate yakın bir sürü adamın ortasında tek başıma bıraktı.Döndüğünde ise sadece ona neden geç kaldın huzursuz oldum bunca adamın içinde dediğimde benimle kavga etti ve bu uzun sürdü.Akşamına babam bizi yemeğe götürüyordu ve camdan dalgın dalgın bakarken beni ailemin yanında azarladı sokaktaki arabaların içindeki adamlara mı bakıyorsun diye...Ve babam onu çok kötü bozdu.Kızımı oto pazarında 2 saat tek başına bekleten adamın kıskanmaya hakkı yoktur dedi...Doğruydu.Çok ağlamıştım babama çünki bana ters gelmişti.Böyle yetiştirilmedim ben.Benim babam annemi hiçbir zaman yanlız bırakmadı ama benim eşim bana çok derin ve telafisi olmayan yaralar açtı...
Bir Ramazan Bayramıydı...Ve ben, annem ve bebek oğlum o sene en kötü bayramı geçirdik.Çünki arefenin öncesinde son iftar sofrasını hazırlamış bebeğimle beraber kocamı bekliyordum.Geldi ve sadece çorba tam ısınmamıştı ateşteydi.Annemle beraber bir sürü yemek yapmıştık ve canım annem hep bana fazlasıyla yardım ederdi, sırf bana laf söylemesin kızmasın diye...Çorbanın daha ısınmamasını bahane eden eşim oğlumla beni döverek kapının önüne attı. oğlum 2 yaşına geliyordu ve onu emziriyordum.Yaşadığım en acı olaydı,beni ve oğlumu defalarca sarsmış ve sokağa atmıştı.Bunu da mı görecektim...Neler hissettiğimi anlamanız imkansız ve anlamanızı asla istemem.O güne değin aileme tekbir kelime etmeyen yediğim dayakları,duyduğum hakaretleri söylemeyen ben oğlumla beraber boynumuzu eğmiş beş kuruşsuz kapıda kalmıştık ve gidebileceğimiz tek yer annemin eviydi.İyiki vardı ve zaten hep her sıkıntımda o vardı ve ona birşey olursa ben asla mutlu olmam ve o kadının hakkını ölsem ödeyemem...
Annem aynı apartmanın 5.katında oturuyordu ve oğlumla ayağımda terliksiz anneme çıktık.Bunları yıllar sonra hiç ama hiç hatırlamak istemezdim ve neden hatırladığımı henüz bilmiyorum...Sadece ağlıyorum boşa geçen onca seneme ve savaş alanına döndürülen yakılıp yıkılan duygularıma...Nefretime....Ona ait tek bir damla sevgim yok yok işte zorlasalar bile olamaz.Ayrıldıktan sonra 2007 yılında msn de tanışıp aşık olduğum adamı ondan milyonlarca defa daha fazla seviyorum ne pahasına olursa olsun...
İçimden bunu söylemek geldi...O bile beni eski eşim kadar üzemedi...
Neyse,anneciğim ve babacığım perişan oldular hemen o gün Kuşadası'na gittik.Kıştı hava soğuktu.Teyzemler de geldiler.Ve o Ramazan bayramı bize zehir oldu ağlamaktan...Henüz yürümeye başlayan canım oğlum,canım annem,canım babam ve ben...İfadesi yok...Şu an bile düşündüğümde beni kahrediyor.
