Düşünsene, sen de bugünlerde zorla yaşamıyor musun aslında? geçip gitsin de bitsin diye bekliyorsun sanki.. öyle değil mi?
Vitesi boşa alıp kendine yuvarlanmak, etin o hastalıklı, yumuşak kıvamı alıncaya dek durmak, sesli mi içinden mi konuştuğunu unutana kadar yalnız kalmak, derken ipin ucunu kaçırmak…
Bir gün zararsız bir “mola” gibi başlayan o durma halinin, balçık gibi insanın üzerine yapıştığını söylemişlerdi de, kimse oradan nasıl çıkılacağını dememişti ki…
***
Hangi bölümündesin bu çamur gibi seyahatin? varacağın dibi gördün mü, yoksa zaten vardın mı oraya? oradaysan zaten bu yazıyı da okumuyorsun. okumazsın, okunmaz yani, öyledir…
Ama henüz dibe biraz uzaktan baktığın bir yerdeysen, tam oraya gelince, fizik kanunları uyarınca daha dibe gidemeyeceğine göre, hareketin ancak yukarı doğru olacağını, dibin seni gerisin geri hayata fırlatacağını sanıyorsun ihtimal. Ya da birilerinin mutlaka bir şey yapacağını, canım mutlaka bir şey olacağını ve yapış yapış melodramın nihayete ereceğini… Böyle şeyler olacak sanıyorsun, değil mi? Olmayacak. olmaz yani, öyledir…
