YUNUS EMRE
13. yüzyıl dini-tasavvufi halk şairlerindendir.Yunus Emre şiirlerinde tasavvuf düşüncesini ve ilahi aşkı halkın kolayca anlayacağı bir dille yazmıştır.Eserlerinde Arapça ve Farsça sözcüklere yer vermiştir.Ancak bu sözcükler Türk halkının diline girmiş anlaşılan sözcüklerdir.Bu yönüyle Yunus Emre'yi eski Anadolu Türkçesi'nin kurucularından sayabiliriz.Yunus Emre o dönemde edebiyat dili olarak Türkçe'yi canlı bir biçimde kullanmıştır. Türkçe'nin gelişmesine büyük hizmet etmiştir.Yunus Emre şiirlerinde hem hece ölçüsünü hem de aruz ölçüsünü kullanmıştır.Nazım birimi olarak hem beyit hemde dörtlük kullanmıştır.Şiirlerini daha çok ilahi-nutuk ya da nefes türünde söyleyen Yunus Emre hür düşünceli anlama değer veren vahdet-i vücüt inancı ve ilahi aşkı anlatan mutasavvıf bir şairdir.
Vahdet-i vücüt inancına göre "tek gerçek varlık Allah'tır. Ondan başka ne varsa yani bütün evren onun yansımasıdır.Allah bilinmeyi dilemiş ve kainatı yaratmıştır."
İnsan sevgisi ve ilahi aşk sevgisi Yunus Emre'nin şiirlerinde en belirgin temalardır.Yunus Emre'nin iki tane eseri vardır.Biri şiirlerinin toplandığı Divan diğeri ise tasavvuf içerikli nasihatname sayılabilecek didaktik ve aruz ölçüsüyle yazılmış olan Risaletü'n-Hushiye adlı eseridir.
