Sen, ıssız dağlarda açan adı konmamış yaban gülü…
Ben, hükmü yitirilmiş yarınlarda ömür tüketen bir sevda…
Ve sevda, ellerine kelepçe vurulmamış gün doğumuydu…
Yarınlara koşuşumuz hep bugünlerden kaçışımızdı…
Sessizce yol alırdık, hangi limana demir atacağımızı bilmeden…
İki yabancıydık…
Ve iki arkadaştık, seslerimiz yağmurla birbirine sarılmadan önce…
Sen yarım kalmış ömrün tamamlanamayan yanıydın…
Bense içten içe gerçeği arayandım…
Geceye mahkûmdu sessiz umutlarımız…
Bir sözdü ve bir gülüştü gündüzün aydınlığında hayallerimiz…
Yağmurda muhabbet ederdi düşlerimiz…
Ürkekti kaygan zeminli yüreklerimiz…
Dağlara koşardı yarınlara göz kırpan bakışlarımız…
Zamanı kovalardık farkına varmadan geçmişin…
Kurulmuş cümlelerimizin ilk harflerini yitirir ve susardık…
Hiç kullanmadığımız kadar kullanırdık üç noktaları…
Gözlerimizden sürgün edilirdi gözyaşlarımız…
Ama yinede ağlayamazdık,
Sustururduk birbirimizin gözlerini…
Karanlık bir geceye mahkûm ederdik kendimizi…
Bilirdik, bilmediğimizi sanarak devam ederdik hayata…
Uzaktık…
Ama hiç anlayamadığımız kadar da yakındık aslında…
Mesafeler set çekerdi sessiz yüreğin akan duygularına…
Konuşmadan anlaşırdık işte…
Çünkü yüreklerimiz vardı
ellerimizde
ve
gözlerimizde…
Bu şiirim yarım kaldı sanırım tek yarım kalan şiirim
Çünkü duygularım da yarıda bırakıldı, yaşanmadı...
Sizce devam etmelimiyim bi şekilde...
Şiiri bitirmelimiyim yoksa yarım mı kalmalı..

Tuba AKTAŞ