Birgün bana birisi şöyle demişti; hayat yaşandığı kadar vardır gerisi ya hafızalardaki hatıra yada hayallerdeki ümittir hüsranı ise tek yerde görüyorum yaşamak mümkünken yaşamamış olmakta.... Ve bu andan sonra alacakaranlık kuşağına dönen, tamamen değişen yaşamım adına..... Kahrına gelin teli bağladığım gönlümün adak ağacı!... Gecelerime güneş doğdurmaya çalışarak daha ne kadar ümitleri ile can çekişerek yaşayacak..Hastalıklı geçen günlerimin dermanı gene düşünmelerden köşe bucak kaçan zehir beynimin mantık çabaları olacak... Biliyorum kahretsin! Biliyorum neyin doğru, neyin yanlış olduğunu biliyorum... Sevdiklerini kurban etmemek için, iribaş bir kurbanım... Ama sakince değil, asice, bağıra çağıra gidiyorum... Sessizliğimde ki çığlıklara gebe gidiyorum... Düşünmek istemiyorum. Düşününce kim tutabilir ki beni, biliyorum ki tutulmak istemiyorum. Yok sayacağım tüm değerleri, değersizlikleri ve sadece ben olacağım biliyorum. Özgürlüğüme esir ettiğim ben deliler gibi coşacak biliyorum. Hem de o kadar yakın ve büyük... Herkes olsun derken kimsesizliğe hazır mıyım.? Haklarım kendimden doğuyor. Bunları değiştirsem, başkasının hakkında, hakkım olur muyum....Ben bende ölmeliyim, ki ölümün dayanılmaz lezzetinde ki çağrısına kulaklarımı tıkayıp, ben kendimce ölmeliyim. Biliyorum derken, bilinmezlerde oynadığım sahil çocuğu, enginlere acılamayan kendine acıyası ben....
