Fazıl Ahmet Aykaç

(1884-1967)
Şâir ve yazar. İstanbul’da doğdu. Mutasarrıf Mehmed Cemal Bey’in oğlu. ilköğrenimini Nümûne-i Terakki Mektebi’n-de yaptı. Gümüşhane Rüştiyesi ile Musul idâdîsi’ni bitirdi. İstanbul’da Fransız Lisesi’nden mezun olduktan sonra Paris Siyasî İlimler Fakültesi’ne kaydoldu. Bu okula mektupla devam etti ve tamamladı. Ayrıca özel olarak Arapça ve Farsça öğrendi. Fransızca, Türk edebiyatı ve pedagoji öğretmenliği, Elâzığ milletvekilliği yaptı (1927-1938). istanbul’da öldü.
Fecr-i Âti edebî topluluğunun üyelerindendi. 1908′den sonra çeşitli dergi ve gazetelerde türlü konularda makaleler, mizahî yazılar yazdı. Tanin gazetesinde neşrettiği mizahî şiirleri onu mizah edebiyatımızın ustaları arasına kattı. Şiirlerinde Dîvan şâirlerinin üslûp ve tekniğinden faydalandı.

Eserleri:

1. Dîvançe-i Fâzıl (1913, şiirler),

2. Harman Sonu (1919, şiirler),

3. Kırpıntı (1924),

4. Şeytan Diyor Ki (1927, sohbet, makale vs.),

5. Tarih Dersi (1928)

Kaynak

MsXLabs Üye Girişi