yalnız bir ağaçtı yamaçta,
belirirdi uzaktan koca gövdesiyle.
efendisiydi bu yaylaların,
kükrerdi rüzgarda ürperten sesiyle.
yaprak dökerdi bazı bazı,
utanırdı; heybeti kaçardı bazen.
ortada kalırdı cılız dalları,
bir hal alırdı insanı üzen.
yine de bilirdik bu çınar,
atasıydı fidanların.
bir sabah yoktu yerinde,
elleri kırılsın zavallıya kıyanların