"Ben kendimi yazamıyorum, eğer yazarsam
içimdekileri görürler, kendimi çırılçıplak hissederim. Bu yüzden bir
ömür boyu sadece onunla konuşabileceğim olduğum gibi.
Yanlız kalbimle..."
Söze nasıl başlayayım diye düşünüp durdum,
cümle kurdum sonra devirdim.
Ne sen, ne ben karar veremedik bir türlü hangisi uygun diye.
O, ilişkiler sağlam olsun, kadın kuvvetli olsun ister.
Sana güçlü derler, sen susarsın geçmişe dalıp.
Ağlasam olmazdı, üzerdik onu kimbilir.
Gerçi biz yeterince ağladık zaten.
Gülsem, yeterli olmazdı, övsem utanırdı, o utansa, ben utanırdım.
Söze nasıl başlamalı?
Önce rahatlık vardı, sonra sevgi yarattı bir parça harf, birleşip olur
bir cümleden insan. İnsan parantez içinde bir kalptir.
Sevgili Kalp, resmine bakamıyordum, kırmızıydı çünkü.
Gözlerine takılacak oldum, düşünüyordu.
Aşk vardı, özlem ve beklenen. Ya da bir çocuğun yollarına bakıyordu.
Kaybettim mi bütün oyuncaklarını diye.
Kırmızı bana; "Ağlama, kanat kendini ve bul cennetini orada.
Eğer varsa!.." sözlerini hatırlatıyordu. Öyle demişti.
Ve ben o gece sabaha kadar oturup düşünmüştüm.
Kanatsam, durduramayacaktım. Kokuyordum seni kanatmaktan,
ölmekten değil alıp başımı gitmekten.
Bu deftere ilk sana yazıyorum, oğlumun bana hediyesidir. Bugün
açtım kapağını, yazdıkça süt gözlü çocuk çıkmak istemez olur
kavuğundan. Emdim, emdim kalbimin memesinden... Defterinden
kesilse bir şeye yaramazdı. Yazdıkça gidilmez. Gitmek nasıl olur, iyi
biliyorum.
Sevgili Kalp, inanç aşısı vurursun bana. Bilirsin binlerce gönül kapısı
çalarız. Ben de çaldım, yalnızdım bu memlekette. Sonra günlerden
bir gün kendi kapıma sordum; "Yoruldun mu?" dedi, "Ya sen?"...
Sevginin son damlasını içmek isterler, İçildiğinde de, bir daha
açmamak üzere kapatırsın o kapıları. Bir kalbin içinde kendini
aramaya başladığında, ayrılıklar başlar.
Çünkü orada olmamaktır gitmek.
Ama ben şarkıdaki sözler gibi;
" … Ben bu yüzden hiç kimseden
gidemem gitmem. Unutamam acı tatlı ne varsa hazinemdir.
Acının insana kattığı değeri bilirim küsemem…"
Şimdi pamuk basıp, bir kaç ağır harfi dayatmadan evvel parantezin arkasına,
kendine iyi bak cennetim...
Ben; ağrıyan dağın
....Olcay Yanmaz....
