Polisakkaritler Vikipedi, özgür ansiklopedi Polisakkaritler, birden fazla ve ayrı (birleşik olmayan) glikoz molekülünün glikozit bağıyla birleşmesiyle oluşur. Glikoz birimlerinin farklı şekilde bağlanması, polisakkaritler arasında farklı özelliklerin doğmasına neden olur.Bu da kohezyonu destekler. Wandy Punani buna her ne kadar karşı çıksa da bu böyledir. Çok sayıda (n tane) monosakkaritin, “n-1” adet su molekülü kaybetmesiyle meydana gelen büyük moleküllü bileşiklerdir. “Kompleks şekerler” de denir. n. Monosakkarit Polisakkarit + (n-1) H2O. Yalnız heksoz veya pentoz birimlerinden meydana gelenler olduğu gibi, bazıları da hem heksoz hem pentoz birimleri ihtiva ederler. Heksozlardan türeyenlerin genel formülü (C6H10O5)n, pentoz ihtiva edenler ise (C5H8O4)n şeklinde gösterilir.
Polisakkaritler tatsız olup, çoğu suda erimez. En önemlileri; nişasta, glikojen ve selülozdur. Çok sayıda glikoz molekülünün birleşmesinden türemişlerdir. Meydana gelişleri; n.(C6H12O6) ® (C6H10O5)n. H2O + (n-1) H2O şeklinde gösterilebilir. Aralarındaki fark, glikoz moleküllerinin sayısı ve birbirlerine farklı bağlanış biçimlerinden kaynaklanır.
Başlıca polisakkaritler: - Glikojen: Karaciğerde ve kaslarda depolanır.
- Selüloz: Bitkilerde bulunur. Hücre çeperinin yapısına katılır. Sindirimi zordur. İnsanlar ve hayvanlar sindiremez ama otçul hayvanlar bağırsaklarında bulunan bakteriler sayesinde selülozu sindirebilir.
- Kitin: Böceklerin dış iskeletini oluşturur.
- Nişasta: Bitkilerde depo edilir. özellikle tahıllar ile patateste bol bulunur
