Seni ne çok sevdim ben. Ne çok gözyaşı döktüm senin için. Geceleri sen yatağında

meleklerin kanatlarıyla uçarken ben penceremin önünde senin rüyana girmek için

dua ederdim. Bir bakışına, bir dudak kıvrımında titreşen gülüşüne ulaşmak için

dünyanın bütün çiçeklerini önüne sererdim.

Şiirler, şarkılar, sevgiler içimde tutuşan bir ateş, onun yangınında senin için

kül kesildim. Ağır hastalar geceyi zor geçirir. Sabahı bekler kırgın yürekler,

hasta umutlar, yalnız ruhlar. Yalnızdı gecelerim. Hastaydı gecelerim. Kan

kaybından giden bir yaralı gibi umarsızdı gecelerim. Bir uçurumun kenarına beni

taşıyan karabasandı gecelerim. Adına yalnızlık dedim. Sensizlik dedim.. Sen beni

bilmedin, beni tanımadın, beni sevmedin.. Bu bir ölümdü, bu bir fermandı ..

Bıçak kesmez artık beni, ip asmaz, çeküller yüreğimi taşımaz. Yaşamak mümkün

değil, yalnızlık karanlık kapılarıyla üstüme kapandı. Amansız acılar içindeyim.

Ey Sevdiğim.. Ben seni ne çok sevdim. Dünya bildi, bir sen bilmedin. Yalnızlığın

diğer adı aşka karşılık almamaktır. Kaçılamayacak kadar yakın, tutulamayacak

kadar uzak bir yerdesin.. Benim aşkıma yalnızlık kucak açtı. Senin yokluğuna

dokundum, içim yandı. Odamın çıldırtan sessizliğinde sana seslendim. Yankısı

döndü dolaştı, senin kapıların bana kapalı. Kendi sesim yine bana ulaştı.

Anladım ki beni hiç duymayacaksın.

Sana sitem edemem. Sana kırılamam. Bir tek dileğim var senden, son bir tek

isteğim. O da MUTLU OLMAN.

MUTLU OL SEVDİĞİM.. BİRİCİĞİM.. AŞKIM. NEREYE, KİME GİDERSEN GİT YETER Kİ SEN

MUTLU OL...