neden
her sabah çalınır kapım
korkarım
açamam
-soğuklar girer-
neden her kitapta biri gelir
umuda yüklenmiş
kalkmayan gemilerin içinde
her köpüğe dökülen emek
dışlanışım gelir rıhtımlarda
neden
beni yanlız bıraktılar anne
tuttuğum her dalda bir kuş vardı
her sabahta iki güneş
yazılmaz ki düşlerim
kara kâğıtlara
bütün kırılan kalemlerde
solucanlar gibi ikiye bölünüşüm
ve bir tomurcuğun sımsıkı
yapraklarına inat
yaşamak
tut demiyorum artık kimseye ellerimi
yıldızlara kaldır beni demiyorum
aç avucunu su içir bana
kumrularla
kumrular var ya anne
buralarda hiç göremiyorum
senin sancılarını bilemedim
ismim zannettim yaşamayı
deliksiz bir geceye uyumak
yarınlara şarkı söylemek
-yıldız tadında-
yasaklandı
taze ceviz kadar yapışkan ve sarı
bu hayat
bu ellerime sıvaşan sarı
sarı var ya
anne
beni hiç anlamadı
yeten bir ekmeğin sıcaklığı
ve simsiyah zeytinde acı
yarısını ısırabildim
ısır yarısını
kâbuslarımdan sonra
kimse su vermiyor bana
dimdik yaşamak için
eğilirken
-üzülme sakın-
aydınlığıma eller dokundu
makinelerde karışıp
betonlarda soğuttum yüreğimi
- ısıt anne-
tut tekrardan emzir beni
