Bu Şehirde İnsanlar



Hep bir yerlere koşar bu şehir dörtnala
Hep bir şeylere yetişmelidir insanları
Dönüp bakmak zaman kaybıdır yeni açmış çiçeklere
Hele durup koklamayı ayıp sayarlar
Onca işi gücü varken herkesin
Çiçek koklamak ha, delisin...
Nasıl zaman bulunur bir sevdaya yelken açmaya
Nasıl çırpınır bir yürek bir başkası bir an gülümsesin diye?
Anlayamazlar
Onca yoğundurlar ki
Onca yorgun...
Koşarken dinlendiklerini sanan zavallı "modern" kalıplı insanlar
Bilseniz her şey bir an gülümsemek için
Bilseniz ki çalışmak da bir yere kadar
Uzanamadıkça eller gülümseyen bir yanağa,
Dokunamadıkça duygular akmadıkça gözlere
Ne manası var zenginliğin,
Sevgi uğruna harcayamayacaksanız eğer?
Bir gülücüğe bedel değilse dünyanız
Koparın kıyametleri
Yıkılsın oyuncak başarılarınızın demirden kaleleri
Yürek kayalıklara dönmüşse yemyeşil çimenliklerden,
Gelincik tarlalarından bihaber,
Neden bunca hoyratlık, hırçınlık neden?
Neye bedeldir bu çektiğiniz çile?
Ve değer mi çöpe attığınız devasa elmaslar misali suskun dakikalarınıza?
Ve düşünmeye yetecek mi bunları öğle tatiliniz?