Dilimden düşen iki kelime
Sessiz bir tarihti
Meryem Ana’nın kız kardeşi
Üsküdar’da masum bir bakire
Gülümserken simsiyah gecede
Gördüğüm ışıklı bir aydı
Çivilenen puslu semada
Oturmadan evvel karşısına
Aşinaydım ona
Yalnızlığımla
Yüzümün kırık aynalarından
Düşen elem taneleriyle
Geçmiş zaman masallarını
Aşıp gelmiş eklenmiştim geceye
Aykırı değildim
Hem sakin ve huzurlu,
Kız Kulesi bir efsane miydi?
Ama aşıktık hiç yoktan
O bir şehri İstanbul güzeli
Edası yok kimsede
Mağrurdu olabildiğince
Çok geçmeden bir martının kanadı
Çığlık çığlığa acıtırdı bizi
Yanardı içimiz
Ağlardı Kız Kulesi
Şarap şişelerinde bir şölendi
Masal yaşamım, gerçekliğim
Balıkçı tekneleri
Yakamozlarla süslerken geceyi
Ellerimin buz kesmişliğiyle
Savrulurdu tütünün en efkarlısı
Onun dingin narin gövdesine
İstanbul’aydı şiirim sevdam
Kız kulesi üşürdü yalnızlığından
Ben ağlardım
