İki ayaklı bir sandalyeyim ..
belki her gün biraz daha yaşlanıyorum
dışarıdan bakıldığında
ama içimde seni seven yanımla
her gün biraz daha gençleşleşiyorum
benden başka kimse değil bunun farkında
sandalyede oturan adam değil
sandalyenin ta kendisiyim
say ki, doğamdan koparılmışım
yapraklarım varmış dallarımda
gürgenmişim, kayınmışım
inadımla bir meşe ağacıymışım
körkütük seni seviyormuşum
kesilmişim gidişinle
devrilmiş, başımı yere koymuşum
özleminle kabalığımdan yontulmuşum
damarlarımdaki su terk etsin diye
fırınlarda kurutulmuşum
gözyaşlarım alınmış, terim, kokum
benden silindin saymılşar…
bebeğim, belki göz yaşı silinir
camdaki buğu gibi bir el hareketiyle
ama bir irmak, bir dağ tufan olmadıkça
silinemezler yeryüzünden…
sandalyede oturan adam değilim ben
dört ayaklı bir sandalyenin ta kendisiyim
iki ayağı sende, ikisi bende olan…
belki baharımdan çıkmış biri olarak
her gün biraz daha yazlanıyorum
ama seni seven ışıklı ve sıcak yanımla
yokluğunda iki ayaklı bir sandalye olduğumu
hayatıma oturanlar bilmiyorlar
