Bülbül şakır hak diye gül bahçesinde
Güller feyiz alır da, zikre dalar her gece
Coştukça coşar bülbül, sesiyle inlemekte
Duyan duymayan her gül, Hakk’a boyun eğmekte
Yine günlerden bir gün, bülbül öter cezp ile
Birden kalakaldı, karşısında ak gülü görünce
“Ya Rab ne güzeller yaratırsın, sevmek için bizlere
Sevmemek elde mi ki, böyle bir gül görünce”
Bülbül yandı aşk ile, solmada gün be gün
Lakin haberi yoktu bu aşktan, o ak gülün
O yüzünü Hakk’a dönmüş, bülbüllerden ona ne
Bülbül ise en güzel şarkısını, ak güle söylemekte
Derken günün birinde kuraklık aldı gitti
Güllerden her biri bir damla suya hasretti
Güneş yaktıkça yaktı, güller telef olmakta
Bahçedeki çiçekler, birer birer solmakta
Ak gül yalvardı, onu yaradan Allah’a
“Ne olur bir damla su, zikrim yarım kalmada”
“Getiremezsem sonunu, sana kavuşamam ben
Bir damla daha ver, sonra al beni hemen”
Bülbül acı ile duydu, gülün narin sesini
Lakin damla su yok ki, tamamlasın zikrini
Düşündü aşk ile, bir gülü bir kendini
Aşkı için verse ne çıkardı kalbini
Karar verince böyle, mutlu oldu aniden
Gitti gülün yanına, dedi “telaşlanma birden
Seni Hakk’a vardıracak bir damla su değil mi?
İşte sana veriyorum, al bu aşık kalbimi”
Bülbül dayadı kalbini, gülün en iri dikenine
Diken battıkça battı, gül başladı zikrine
Akan damla kan değil, gönül dolusu sevda
O sevda ulaştırdı, bülbül ile gülü Hakk’a
Ertesi gün gelenler, baktılar her yer tarumar
Boynu bükük bir gül kalmış, rengi al mı al
Dibinde koca bir yürek, vermiş kendini güle
Tutmuş Hakk’ın yolunu gül ile birlikte
Almalı sözlerimden, her er kişi bir hisse
Hakk’a sevgi ile varılır, eğer Hak ister ise
Lakin saf olmalı, gönüldeki o duygu
Ne kıskançlık ne hile, karışmamış bir olgu
Karşılıksız sevmeli, beklemeden menfaat
Almadan vermeli insan, etmeli hep feragat
O zaman Hakk’ı bulur kişi, halkın içinde
Beyhude geçmez ömür, yaşar sonsuz sevgide
NEB-İ
