İstanbul, İstanbul Olalı

“Uzanıp Kanlıca’nın orta yerinde bir taşa...”
yani bir sabah, ta Pakistan’dan oraya
bir taşa sarılıp İstanbul olmak gibi
Sezen’in söylediği yani
gebermek aşkından
bu gurbet ellerde...

“Ah İstanbul, İstanbul olalı...”
böyle şair olmadım ben
böyle başlamadı senaryo
lodosundan, kırmızı yıldızından kaptım önce
Marmara’dan tuz içerken
yalnızlık tuğla tuğla birikti
gökyüzü mavi, deniz sahici geldi.
ona hiç dokunmadım ben
bakireydi.
geceydi, mazgallarıma yağmur suyu doldu
ay dolandı, dolandı
İstanbul, İstanbul oldu.

“Gözümün yaşını yüzdürürüm hisara doğru...”
gemiler kalkar iç denizlerimden
filikalar, şilepler, kara yelkenliler...
Asyalı yolcular birer ikişer
güverte salkım saçak, beyaz mendiller
iner iner göksümden yolcular...
bu sabah iyi uyu dedi annem
İstanbul’a yolculuk var


“Düşer içime sabah yıldızı...”
düşer içime boğazda balık
yutkunur kelimeler, söyleyemez.
hep bulutların saçları dağınık
ama rüzgâr aşık ona
ama sokaklar aşık ona
durup durup ardından bakarda
bir daha dönmeyecekmiş gibi kayboluverir...

ben taşlara Kanlıca diyerek dokunduğumda erir
ben elimi saçlarıma götürdüğümde Üsküdar poyrazı eser
Edwar pazarda gözlerimi kaparım,
Kadınlar pazarında otlu peynir yerim.
Mia Vadisinde bir dağ evinde, elimde dutpa-tea fincanı
gözlerimi kaparım
Fatih Cami Bahçesinde kırmızı çay içerim çınara karşı.
Camiler şehrinde, müezzinler konuşur minarelerden
ben soğumuş rutiyi ağzıma kaldırdığımda
tatsız tuzsuz yemeklerden
gözlerimi kaparım
Beyazıt’ta ağzımda erir Ali ustanın gevrek simidi...
Annem seslenir, Sezen çalar
sanki... sanki hiç bitmeyecekmiş gibi
sesler sesler, evler evler...
annem seslenir, Sezen çalar
bu sabah iyi uyu
iyi uyu bu sabah
filikalar, şilepler, kara yelkenliler....
İstanbul’a daha çok var...