merhaba ben hakan. Ben de sizin gibiyim dostlar, sizi çok net anlayabiliyorum. kendimi yolda yürüken bile bir kafes içindeymiş hissi veriyor bu illet. karamsar olmak istemiyorum ama bu şekilde böyle ölücez, son nefesimizde bile kekeliycez. ben buna inanıyorum.
ben de kendimi bildim bileli kekemeyim. yaş 29. evlenmek dahi istemiyorum. askere de gitmedim. açıkçası hayattan kendimden soğudum. yakışıklı biriyim de. ukalalık yapmak istemem, bana bakan kızlar bir daha bakıyor ama hiçbiriyle gidip de yanlarına konuşmam. kendime güvenim var fakat o lanet olası harfler bir türlü çıkmıyor, çıkmıyor, çıkmıyor, çıkmıyor ....
ben de denedim sorun nerde, çözeyim diye, nafile.... konuşma kursuna bile gittim, milyarlar verdim, sonuç yine aynı... psikolojik diyorlar, küçüklükten kalma baskı diyorlar, korku diyorlar, ben bunlara inanmam. beni hiç baskı görmedim ne ailemden ne de çevremden, baskı gören insanlar da gördüm ve kekelemiyorlar, bu tamamen saçmalık..... öyle bir şey ki bu, ilk söylediğim kelime ağızdan çıkmıyor, fakat aynı kelime başka zaman, başka saniyede başka yerde çıkabiliyor ağızdan. adamı delirtiyor.
Kısacası, bu allahın bir lütfu bize, ben de bunu kabullenemiyorum ama şifası yok işte, kanserin bile şifası var, bu lânetin yok ....
Tüm kekemelere bir tavsiyede.... bırakın insanlar arasında böyle hatırlanın, bir özelliğiniz olsun. her ne kadar siz bu şekilde anılmak istemesenizde... saygılarrr ...