Hiç olmadığın kadar yoktun hayatımda ve belki yaşadığım bir hayat bile yoktu...
Tutunamadım sevdana...
Yosun tutmuş dallar gibiydi kolların hep
Her dokunduğumda kayıyordum sevdandan
Ve ne acı ki, benden başka bana destek verecek kimse yoktu
Sen bile yoktun!...
Ben hep senin yokluğunda yaşadım sevdamı
Dalların kaygandı çünkü...
Hiç olmadığın kadar yoktun hayatımda ve belki yaşadığım bir hayat bile yoktu...
Hatırladığım tek şey senin yokluğun...
Hep kimsesizliğin...
Hep sessizliğin...
Sen hep çalmayan telefonlarımdın,
Duyulmayan aşk fısıltılarım,
Dünyayı suskunluğa bürümem bile yetmezdi sana
Sen hep kendine yeni bir dünya yaratırdın
Bense senin o yeni dünyanın kapısında kimsesiz bir çocuk gibi beklerdim
Güneş doğardı... Güneş batardı... Ama senin kapıların asla kımıldamazdı
Bense susardım... Yokluğunu sessizliğe kurban ederdim
Hıçkırıklarımı bile sustururum. Susar ve kapını açmanı beklerdim.
Sense beni her fark edişinde beni bilmediğim kimsesizliklere bürürdün.
Üzerime zorla giydirilmiş gibi hissettiğim kimlikler yüzünden kapının açılmasına bile sevinemezdim. Çünkü bilirdim, açılan her kapının ardında yine sensizliğin olurdu.
Aslında beni dünyana almak için açmazdın kapılarını
Açılan kapılarında sadece kendine yeni bir dünya yaratma telaşın olurdu
Bilmezdin sen... Bilemezdin...
Yarattığın dünyalarının kapılarında bekleyen o sessizlik olmasa, dört duvardan başka bir şeyin olmayacağını bilemezdin. Senin dünyalarının gizemi bendim.
Benim varlığımı kapının ardında bilmekti dünya...
Ve hep bu yüzden başka kapıları özlerdin. Hep yeni beklemeleri...
Yeni sessizlikleri... Bilirdin ki, kapının önü hep dolu olacak...
Bilirdin ki, sessizlik orada öylece dinginliği bozmadan bekleyecek...
Ama bende bilirdim ki;
HAYAT SONSUZ SESSİZLİK...
