Bir “Merhaba” deyişindeydi büyü…
Bir bakışındı yürek surlarımı fetheden…
Zamanın herhangi bir yerinde;
Her geçen saniyeydi sensiz
Beni yavaş yavaş,
İçten içe kemiren…
Bu yürek acısı,
Bu kalp yangını nasıl bitirmiyordu beni;
Bilmiyorum…
Hiçbir zaman da bilen olamadım zaten!
Bakışlarımı diretiyordum,
Sensiz karanlıklarda…
İnsanlar anlamıyordu beni;
Bu kadar uzun,
Bu kadar tepkisiz nasıl kalabildiğimi…
Onlar anlamıyordu beni…
Ben tüm varlıkları,
Tüm Dünya’yı sığdırmıştım yüreğime de…
Bir seni sığdıramadım;
Bilemiyorlar…
Hayatıma anlam veren mucizem…
Gel ben sana bu sevdayı
Birlikte yaşayalım diyemem…
Ancak bu sevdayı yaşa demek gelir elimden…
Ya da;
Çekip gitmek bu şehirden…
Sen ulaşılmazımdın;
Ulaşılmazımsın…
Yüreğin yüce dağlar ardında;
Benimse derman yok artık bacaklarımda.
Yakala desen de;
Koşamam ki, yetişemem ki…
Bir damla da olsa umut yok çünkü
Sen uLaşılmazımsın...
