KÜLKEDİSİ
erken gelen bir kış akşamında
Taksim’de
anılar gibi
eski bir meyhanede
karşılıksız aşklarını döktü dört arkadaş masaya
çok seven erkekler
az sevilen kadınlar vardı anlatılan
yaralı yüreklerini açtılar
neştersiz-makassız
bir tek sen konuşmadın
Külkedisi
ne hayalini anlattın
ne ruhunu açtın
o akşam Taksim’de
şarkılar söylendi
kime ait olduğu bilinmeden
-güftesi bestesi anılmadı bile-
içkiler tüketildi
imal yılına bakılmadan
-kimin elinden çıkmış anılmadı bile-
sevdalar dudak uçlarına geldi
masalara çizildi yeniden özlemin coğrafyası
bir sen kaldın
Külkedisi
yaşadığı yerde çakılı kalan
posta kutularına mektuplar bırakıldı
yolları gözlendi postacıların
bilinen-bilinmeyen tüm adreslere yazıldı
sayfalardan taştı özlem
enlemi gurbet
boylamı sıla oldu yerkürenin
her yön sevdayı gösterdi
bir sen ortadaydın
Külkedisi
gün sabaha dönerken Taksim’de
anılar gibi
eski bir meyhanede
karşılıksız aşkların döküldüğü masayı
kimselere göstermeden
toplayıp
cebine koyduğunu
bir tek ben gördüm
Külkedisi
Atila IŞIK
