Ölümüne Ölüm. . .



Şiirle karın doymadığı doğruydu,
Şimdi sensizliği yaşıyorsam,
Bir gün görülecek hesaba cevabım içindir.

Bulutların ağlayamadığı,
Ve güllerin rengi solduğu zaman,
Güneşin doğmadığı,
Bir yığın duygusallığın omuzlarında taşındığın zaman,
Gemilerin demir aldığı,
Yağmurun yağmadığı zaman,
Beni en kör sözlerle hatırlayacaksın!

Hani derdim sana,
Seni benim kadar seveni asla bulamayacaksın!
Belki inanmayacak,
Ama görecek ve bunu yaşıyacaksın...

Sen siyahı bense beyazı sevmiştim,
Kefen rengi olduğu için,
Hiç aklımdan çıkmıyor ölüm,
Ölümü bana sevdiren,
Dünyada ki haksızlıklar,
Zülüm,
Ve gülüm...
İyi ki var ölüm.

Hem orda kimseye haksızlık yapmıyorlarmış,
Kişi sevdiğiyle berabermiş,
Annemiz orda,
Babamız adem,
Göremediğim dedem,
Ve en sevgili peygamberim;
İnsanlığı sevgiye davet eden,

Birde gülüm var orda!
Yüreğimin en taze tarlasında yeşerttiğim,
Kalbimin serasın da büyüttüğüm,
Ve sonunda soldurduğum,
Öldürdüğüm,
Bağrıma gömdüğüm,
Yeni giden...

Bir de hesap yönünü sevdim ki mahşerin,
İkiyle ikinin toplamı dört değil orda,
İkisinden birinin kalbi bozuksa,
Yada ikinin ikide hakkı varsa...

Şimdi kendinle ne kadar gurur duysan azdır,
Peşine takıp sürüklediğin imamdır,
Ve bilesin ki oda bir insandır!..