Kainatta dursun diye cennetin ispatı,
Allah yeryüzünde eşsiz bir şehir yarattı.
En güzel varlık yapmak için insanoğlunu,
Adem'in kanına İstanbul toprağı kattı.
.
.
.
İstanbul; ilham kaynağı,laf bilmez şairin,
İsmi üç hece manası gökler kadar derin,
Karacaahmet,Kadıköy,Moda ve Kandilli,
Hepsi birer inci gibi kolyeye dizili.
Gecenin örtüsü kapatınca aydınlığı,
Sokağa dökülür tarihin acı çığlığı.
Arşı titreten bir feryat:''Üsküdar yanıyor! ''
Yanan tarihtir,herkes Üsküdar sanıyor.
Her oluşta bir sebep,her harekette bir yasa,
Gökler dipsiz olur muydu,Çamlıca olmasa?
Her semtinde ayrı bir güzellik tecellisi,
Eyüp'ün rahmetidir,Beyoğlu tesellisi.
.
.
.
Birgün kapanırda gözlerim,ölürsem eğer,
Ardımda kalan insanlaradır bu son istek.
Olmasın başucumda ağaç,üstümde mermer,
İstanbul toprağıdır bana en rahat döşek.
